Wczoraj pojechałam do mojej Babci obejrzeć nowe drzwi. Mały pojechał ze mną. Była cudna pogoda. Babcia mieszka przy parku, w którym bawiłam się jako mała dziewczynka. Wysiadłam więc przystanek wcześniej i postanowiłam przejść się kawałeczek i popatrzeć na stare kąty. Nie miałam pojęcia, że tak bardzo się wszystko zmieniło. Kiedy chodziłam do szkoły, moja mama pracowała w tej okolicy. Poszłam uliczką, na której mieścił się jej zakład pracy. Przypomniało mi się ile razy gnałam do mamy prosto ze szkoły, żeby podzielić się z nią wiadomościami. Raz była to szóstka z chemii, raz ucieczka całej klasy z lekcji matematyki, lub jeszcze coś innego. W każdym razie zakład pracy mojej mamy jest nieodłącznym elementem krajobrazu mojego dzieciństwa. Oczywiście, że wiedziałam, że firma przeniosła się w inne miejsce. Do innego miasta nawet. Przecież utrzymuję kontakt z jedną z koleżanek z pracy mojej mamy, która wciąż tam pracuje, bo jej córka jest moją dobrą koleżanką i udziela Dużemu korepetycji z matematyki. Wiedziałam też, że budynki stoją puste, bo nikt już tam nie przychodzi. Ale nie wiedziałam, że rozpoczęła się ich rozbiórka… Szłam i patrzyłam na gołe cegły, zburzone do połowy budynki, porozbijane okna. I serce mi się ściskało z żalu. Nie wiem właściwie dlaczego. Ale czułam, że jest mi przykro. Że coś przeminęło bezpowrotnie. Przystanęłam na chwilkę i zrobiłam kilka zdjęć. Dla mojej mamy. Opowiedziałam Małemu, że jego babcia w tym miejscu przepracowała prawie połowę swojego życia. Mały pokiwał główką ze zrozumieniem i pociągnął mnie za rękę. Poszliśmy dalej. Niedaleko bloku mojej Babci stoi pawilon. Kiedy byłam mała mieścił się w nim sklep spożywczy. Pracowała tam niejaka Pani Wiesia, która znała moją Babcię i często ze sobą rozmawiały. Babcia czasem wysyłała mnie po jakieś masło, mąkę czy inny produkt. Wtedy Pani Wiesia zawsze częstowała mnie cukierkami. Kiedy byłam trochę starsza zaopatrywałam się w tym sklepie w Donaldy. Zupełnie nie rozumiem dlaczego nie ma już tych gum. Były dobre w smaku i wychodziły z nich fantastyczne balony. Takie na całą twarz. No i oczywiście były w nich historyjki, które zbieraliśmy razem z moimi przyjaciółmi, a potem się wymienialiśmy. Całkiem niedawno wyciągnęłam całą paczkę takich historyjek z szuflady, w której trzymam pamiątki z dzieciństwa. Moje dzieci rzuciły się na nie, oglądając zachłannie przygody Donalda na małym skrawku papieru. Duży koniecznie chciał wiedzieć skąd je mam. Przypomniało mi się, że w sklepie, w którym robiłam zakupy z mamą, Donald kosztował 30 zł. To była stanowczo za wysoka cena za gumę do żucia. Ale rodzice litowali się od czasu do czasu i kupowali. Pamiętam nawet, że farbowało się Donalda na różne kolory. Jak? Żuło się gumę z rysikiem od kredki… 😀 Później kiedy rodzice zaczęli wyjeżdżać razem z wieloma innymi Polakami na Węgry w celach handlowych, przywozili stamtąd Donalda na tony. Pakowanego w przeźroczystą folię po 10 sztuk. Aż żal było tę folię rozdzierać. Każda guma była na wagę złota i stanowiła przedmiot zazdrości u kolegów i koleżanek. W każdym razie w sklepie koło mojej Babci Donaldy też bywały. Później sklep spożywczy zamienił się w sklep z wannami, a w tej chwili jest tzw Sobieradkiem. Pani Wiesia później przez dłuższy czas pracowała w pobliskim Domarze, gdzie chodziłam z koleżankami oglądać meble i planować wygląd naszych przyszłych mieszkań. A teraz chyba bym jej nie poznała.. Na przeciwko pawilonu znajdował się sklep pt: 1001 drobiazgów. Chodziłam tam kupować sobie tandetne kolczyki, łabędzie fajansowe, badziewne figurki itp. Sklep istnieje nadal. I wciąż prowadzi go ta sama osoba 🙂 Pewna bardzo sympatyczna pani. Kiedyś prowadziła ten sklep z mężem. Wielkim i postawnym facetem, który wciąż chodził w ciemnych okularach, z grubym łańcuchem na szyi i jeździł pięknym polonezem… Polonez w tamtych latach to był przejaw luksusu i życia na poziomie ponadprzeciętnym. Pan zmarł na zawał serca jakieś 20 lat temu… Pamiętam jak dzisiaj sympatyczną panią w czerni, zapłakaną, stojącą za ladą. I moją Babcię składającą kondolencje..

Wzięłam Małego za rączkę i tuż za Sobieradkiem skręciłam w dróżkę prowadzącą wzdłuż siatki należącej do przedszkola na „podwórko”, na którym spędzałam większość czasu z moimi przyjaciółmi. Jeździłam tamtędy na rowerze. Dużo czasu spędzaliśmy na rowerach. Jeździliśmy zawsze dużą grupą, po całym osiedlu i po alejkach parkowych. Raz wjechałam na pewnego starszego pana, bo odwróciłam się do tyłu, żeby ustalić drogę z kolegą i nie widziałam faceta… Raz przewróciłam się na żwirze tak, że miałam zdarte kolana, łokcie i brodę. Na odpoczynek przystawaliśmy przy pięknej i rozłożystej wierzbie płaczącej. Nie wiem czy wierzba stoi. Nie doszłam do tego miejsca.. Weszłam z Małym na MOJE podwórko. Nie ma już na nim ani huśtawek, ani „koników”, na których huśtałam się z Emilią. Kiedyś obok nas przechodził pewien czarnoskóry mężczyzna. Nazwałam go „czekoladką”. Pan bynajmniej się na mnie nie obraził, ani nie rozgniewał tylko uśmiechnął się promiennie i puścił do mnie oko. Miałam wtedy jakieś 6 lat… Nie ma piaskownicy, w której graliśmy w kapsle i ” w noża”. Rysowaliśmy długie i skomplikowane tory z mnóstwem zakrętów. Raz na jakiś czas wybieraliśmy się całą grupą na poszukiwanie kapsli. Nie mogły być pogięte, musiały mieć wszystkie ząbki równe i najlepiej jak miały ładne wzory. Kapsle od oranżady były za bardzo zwykłe i niezbyt pożądane. Najlepsze były te od piwa. A później wycinało się z encyklopedii flagi państw i wklejało w kapsle… I tyłki bolały, bo rodzice nie byli zbyt zachwyceni taką działalnością 😉 Po piaskownicy pozostała marna kupka piasku prześwitująca przez trawę. Na moim podwórku stały też dwa garaże. Na ziemi przed nimi rysowaliśmy mieszkanie. Pokoje, łazienki, meble, sprzęty rtv… Mogliśmy się tak bawić całymi dniami. Garaże pełniły również funkcję bramki. A mój kolega z klasy uczył mnie gry w piłkę nożną i trenowaliśmy zwody 😀 Często stałam na bramce. Mecze rozgrywaliśmy w parku. Garaże były miejscem treningów. „Boisko” mieściło się niedaleko torów kolejowych. Nad nimi rzędem rosły mirabelki. Małe żółte śliweczki. Zatrułam się nimi tak bardzo, że do dzisiaj nie mogę na nie patrzeć. Teraz stoi już tylko jeden garaż. I rośnie przed nim trawa. Nie ma miejsca na rysowanie M-4.. Ławka połamana… Łza w oku mi się zakręciła. Mały zapytał czemu płaczę. A ja po prostu zatęskniłam za tymi dniami, kiedy mogłam beztrosko biegać z kolegami i koleżankami za piłką, grać w gumę rozpiętą między słupkami i rysować wielki telewizor na piasku.. Gdybym miała wehikuł czasu.. Gdybym go miała, chciałabym jeszcze raz spotkać moich kochanych przyjaciół z tamtych dni. Jeszcze raz zagrać w kapsle. I jeszcze raz zobaczyć całą paczkę w komplecie. I mieć znowu 9 lat…

Mały jest chory. Znowu. M zaraził się ode mnie a Mały od niego. Duży mówi, że go boli gardło. Kot zagilany od nowa. Co za cholerne życie. Musiałam porządnie narozrabiać jednak w poprzednim życiu, skoro w tym ciągle coś mi się przytrafia. Czy ja już naprawdę nie mogę jednego miesiąca bez chorób przeżyć? Bez wydatków nadprogramowych? Nie wiem już co robić. Nic nie działa. Leki działają na krótko. Owoce i warzywa nie działają wcale. Mam już dosyć wszystkiego. Nie chce mi się już latać po lekarzach. Nie chce mi się już martwić jak związać koniec z końcem. Nie chce mi się wymyślać jak zrobić, żebym mogła iśc do pracy.. Jestem ciągle sama. Zdana na siebie. Kiedy byłam mała wychowywali mnie dziadkowie, bo rodzice pracowali oboje. Zawsze powtarzałam, że ja swoje dzieci będę wychowywać sama. A teraz chciałabym, żeby ktoś mi od czasu do czasu pomógł.. Żeby ktoś się nimi zajął. Żebym mogła wrócić do pracy. Jest ciężko. Cholera, JEST CIĘŻKO! Co zrobię jutro? Jak zaprowadzę Dużego do szkoły? W środę mamy wizytę u pulmonologa. Ale środa jest dopiero pojutrze. Jutro może się dużo wydarzyć. Boję się iść spać. I wogóle nie chce mi się spać. I nie chce mi się nic. No nie, przepraszam.. Chce mi się wyć..

Nie piszę. Nie o to chodzi, że nic się nie dzieje. Po prostu nie umiem o tym napisać. Straciłam wenę, albo mi się bardzo nie chce. I na dodatek jestem chora. Gile do pasa, i ból w węzłach podmigdałkowych skutecznie psują mi chęć do czegokolwiek. Chociaż dzisiaj jest nieporównywalnie lepiej już, to i tak mi się nie chce, nie umiem, nie mogę… Z Małym byłam u lekarza na kontroli dwukrotnie, bo dzień po skończeniu antybiotyku zakomunikował, że boli go „gardziełko”. Pediatra zbadała, powiedziała, ze nic nie widzi, Mały popatrzył na mnie i odrzekł: „mamusiu ja tylko żartowałem…”. Fajnie, ale prima aprylis to już było. Duży na szczęście nie narzeka na bóle. Za miesiąc komunia. Modlitwy wszystkie już pozaliczane, więc w tym temacie panuje luz. W niedzielę odnowienie chrztu, więc na mszę musimy zabrać świecę. Żebym tylko nie zapomniała…

Wczoraj rozmawiałam z moją Babcią. Wyglądało to mniej więcej tak:

Ja: Babciu zaczynam dietę, bo mi dupa urosła i nie mieszczę się w ciuchy.

Babcia: A mi wprost przeciwnie. Dupa schudła i wszystko na mnie wisi.

Ja: Babciu, to może powinnyśmy zamienić się ubraniami?

Babcia: Dupami raczej, tylko nie wiem co na to twój M…

Rozwaliła mnie 😀 Dodam, że Babcia ma 83 lata.

Kot czuje się u nas coraz bardziej zadomowiony. Kocha M. Do tego stopnia, że dwa razy zaznaczył już jego ciuchy. Chodzę za nim i pilnuję, żeby więcej tego nie zrobił. Wczoraj rano musialam interweniować, bo przykucnął w następnym miejscu. Złapałam za fraki i zaniosłam do kuwety. Swoją drogą nie myślałam, że całą drogę z miejsca złapania do sikalni będzie siusiał… Miałam nadprogramowe mycie podłóg. A tam. Przeżyję 🙂 A kocio jest słodki i kochany.

Dobrej nocy.

I po Świętach. I bardzo dobrze. Wprawdzie lubię kiedy wszyscy jesteśmy w domu, ale nie lubię tej lataniny, sprzątania i obłędu sklepowego. W piątek stałam godzinami w kolejkach po chleb, masło i białą kiełbasę. Ludzie robili zapasy jakby w poniedziałek miał nastąpić koniec świata. Dzisiaj większość sklepów zamknięta, chociaż jest zwykły dzień. Ale i tak pewnie wszyscy mają w lodówkach jeszcze pełno jedzenia, więc sprzedający mogą jeszcze jeden dzień laby sobie zrobić.

Jestem chora. Mam gile do pasa i boli mnie gardło. Za to z Małym jest dużo lepiej. Antybiotyk jednak podałam, bo poprawy nie było żadnej. Dzisiaj byliśmy na kontroli u pani doktor pediatry i w oskrzelach jest ślicznie i czyściutko 🙂 Jedne inhalacje można odstawić z czystym sumieniem. Drugie wybierzemy do końca, żeby jakieś cholerstwo nie zechciało do nas wrócić na przykład. Postanowiłam, że od dzisiaj przechodzę na dietę. Niestety zjadłam już kawał rolady makowej, którą dostaliśmy od teściów, bo przecież oni sami tego wszystkiego nie zjedzą… My też nie zjemy. Sami.. Tym bardziej, że dzieci nie chcą a M poszedł do pracy już. No i leży ta rolada. I woła mnie: "zobacz jaka dobra jestem, spróbuj chociaż kawałeczek.." No to spróbowałam. A później jeszcze raz. I jeszcze… ;( A na zdjęciach widać, że nie jestem już taka szczuplutka 😦 No dobra, zrobię tak: poczekam jak już wszystko zniknie. Wszystkie rolady, czekoladki, kiełbaski i wtedy przejdę na dietę. Powieszę na drzwiach komunikat, że "z ciastami wszelkiego rodzaju i słodyczami wstęp wzbroniony". Przecież lato idzie.. Nie mogę w lecie chodzić w kurtce, żeby nie było widać, że mi się wylewa brzuch ze spodni, a na tyłku wszystko się opina. Przez chwilę nawet miałam chęć na papieroska, ale szybko się opamiętałam.  Papierosy są be. Nie palić. NIE PALIĆ! No to nie palę. Ale za to jem ;(

Zakupiliśmy już prezent komunijny dla Dużego od mojej mamy. Playstation 3. Teściowie też już mają z głowy. Piękny czerwony, "dorosły" rower stoi na naszym balkonie i czeka na pierwszą jazdę 🙂 Z tego nawet ja się cieszę, bo nie ukrywam, że mam nadzieję że synuś czasem pozwoli matce tyłek rowerem przewieźć 😛 Co oczywiście dobrze zrobi na kondycję wyżej wymienionej 😉 Playstation też się przyda. Szczególnie, że niedługo będzie premiera The Sims 3 na PS 3 😛 Kilka lat temu uwielbiałam Simsy. Duży też. Teraz postanowiliśmy, że sobie kupimy i będziemy grać. I niedługo będą wakacje. Jeszcze dwa miesiące. Już tak niedaleko. Całkiem bliziutko.. I jak dobrze pójdzie, będę miała piękną nową łazienkę. I pozałatwiam wszystkich zaległych lekarzy… To dopiero będą wakacje! 😀

Nawet Mru się cieszy 😉

Żyję jak na wariackich papierach. Nie mam czasu napisać, nie mam czasu porozmawiać ze znajomymi, nie mam czasu na nic. M wziął tydzień urlopu. Zaplanowałam sobie prawie każdy dzień, ale niestety dzisiaj musiał iść do pracy na kilka godzin i zdezorganizowało mi to cały tydzień. Jutro muszę wstać wcześnie rano i jechać postać sobie znowu pod poradnią ze dwie godzinki. Później mam kilka spraw do załatwiena z moją babcią i znów muszę jechać do poradni odbębnić wizytę. Mały jest chory. Ma zapalenie oskrzeli. Na razie jest leczony bez antybiotyku, ale wydaje mi się, że się bez niego nie obejdzie. W poniedziałek byliśmy u pulmonologa. Pani doktor napisała całą rozpiskę jak brać leki, tylko zapomniała wypisać recept.. Dobrze, że większość leków miałam w domu. Nie mam tylko klemastyny. Mały dostaje inhalacje, które powinny mu pomóc pozbyć się wydzieliny z oskrzeli i dlatego kaszle okropnie. Nie wiem czy jest jakaś poprawa, bo jestem za bardzo przejęta całą tą chorobą… Zabezpieczyliśmy balkon. Osiatkowany jest bardzo dokładnie i teraz Mru może wyłazić sobie na powietrze kiedy chce bez ryzyka, że wypadnie. Przy okazji jestem też spokojniejsza o Małego. No i pozbyłam się problemu gołębi. Tyle korzyści na raz 😀 W zeszłym tygodniu kupiłam na Allegro drapak. Doszedł nareszcie dzisiaj. Mieliśmy mały problem ze złożeniem go, ale wkońcu się udało i okazało się, że jest większy niż się spodziewałam. Na dodatek w innym kolorze niż chciałam, ale nie składam reklamacji, bo w sumie jestem zadowolona. Mru wlazł już do budki i chyba mu się podobało. Może się tam schować przed chłopakami, kiedy już dadzą mu naprawdę w kość 😉 Dostałam dzisiaj sms z poradni, do której jeżdżę z Dużym w środy, że jutrzejsze zajęcia odwołane. Dla mnie to lepiej, bo przynajmniej nie będę leciała z jęzorem wywieszonym do pasa. Najgorsze to wstawanie.. Na czwórce puścili jeden z moich ulubionych filmów. Idę pooglądać, chociaż powinnam już spać, ale na mur beton nie zasnę o tej godzinie..

No to doczekaliśmy się 🙂 Dzisiaj około godziny 18 zawitał do nas… nowy. 😀 Nie chciałam o tym pisać, żeby nie zapeszyć. W trakcie oczekiwania na wiadomości o Łatku, dostałam wiadomość ze zdjęciem innego kotka. To była miłość od pierwszego wejrzenia. Zastanawialiśmy się całe 10 minut, zanim postanowiliśmy, że i ten kotek zamieszka z nami. No i właśnie dzisiaj przyjechał! Jak tylko wyszedł z transportera, od razu obejrzał najbliższe otoczenie. Wcale się nie schował, nie uciekł, ani nie hyhał jak to miał w zwyczaju Ramzes. Obejrzał nas wszystkich po kolei. Po kolei nas wycałował, wyprzytulał i od każdego z nad domagał się atencji i mizianek. Pobawił się piłeczką i myszką ze sznurka. Zapolował na piórka. Zwiedził część mieszkania. Wszystko to z przerwami na dopominanie się o głaskanie, mizianie i przytulanie. Wciąż „barankuje” główką i całuje wszystkich :)) Kot idealny 🙂 Mru! A za jakieś dwa tygodnie przybędzie i Łatek 😉

No i kolejny roczek wskoczył na plecki. Czuję, że coraz bardziej pochylam się do przodu pod jego ciężarem 😉 Wczoraj kładłam się spać bardzo niechętnie. Nie chciałam być znów o rok starsza. Jednakże dosyć szybko zasnęłam i o dziwo spałam bardzo dobrze, co ostatnio mi się nie zdarzało. Co najdziwniejsze pozostałe 3/4 rodziny też spało świetnie ( co im się ostatnio nie zdarzało oczywiście). Aura w dzisiejszym dniu zaskoczyła mnie bardzo miło. Słoneczko i ciepełko, czyli tak jak lubię 🙂 Być może i pogoda miała jakiś wpływ na super sen minionej nocy 🙂 A może to ta waleriana, którą wypiłam przed snem? Aaaa w sumie to nie jest ważne. Wyspałam się i było mi dobrze. Pierwsze życzenia otrzymałam od Dużego. W drodze do szkoły. Coś tam mu się przypomniało i wygłosił przemowę przy koszach do segregacji odpadów w momencie gdy wyrzucałam butelkę po napoju. Ale i tak było mi miło, że pamiętał. Albo, że raczej mu się przypomniało 😉 Mnóstwo osób napisało do mnie z życzeniami. Dziękuję wszystkim za pamięć i za fantastyczne życzenia. Smsy, komentarze na nk, maile wiadomości i opisy na gg. I dziękuję za nazwanie mnie Najlepszym Dowcipem Świata i życzenie mi nie kwaśnej minki w urodzinki 😀 Dla wszystkich, którzy pamiętali BIG HUG! Poza tym dzień dzisiejszy nie różnił się od innych. Odkurzałam. Uderzyłam się w głowę podczas "wykurzania" gratów moich dzieci spod biurka. Starłam kurze i powiesiłam pranie na balkonie. Uwielbiam ten moment, kiedy pierwszy raz w roku wieszam na balkonie pranie. Wtedy wiem, że wiosna na pewno już przyszła 🙂 I mimo tego, że rano na trawie leżał szron, to ochoczo schowałam grube ciuchy do szafy i wyciągnęłam lżejsze. Przyprowadziłam Dużego ze szkoły, nakarmiłam obu chłopaków obiadem, oraz moją babcię ciastem, po czym odprowadziłam Dużego na angielski. Od 20 kwietnia będę miała lepsze środy, bo zamieniłam dni. Od wtedy to Duży będzie chodził na angielski w poniedziałki zaraz po szkole. Po angielskim udaliśmy się na co tygodniowe zajęcia w poradni. Przy okazji wsiadania do tramwaju uderzyłam się w kolano. Bolało wtedy i nadal boli jak cholera, ale przeżyję. Aaaaa w międzyczasie poszłam też na pobranie krwi, dzięki czemu dzisiaj na zajęciach stepu kilka osób patrzyło podejrzliwie na ślad po ukłuciu.. W poradni pogadałam trochę z kobitkami o pierdołach i nie pierdołach, dzięki czemu czas zleciał w miarę szybko. Na stepie było sporo nowych osób, na szczęście stały za mną i dlatego nie myliłam kroków. Nie wiem dlaczego, ale jak nowa osoba staje w zasięgu mojego wzroku, to zawsze robię na tym stepie nie to co powinnam, tylko to co robi taka nowa osoba 😀 Po zajęciach w ramach prezentu urodzinowego otrzymałam herbatę "liczi" gratis, za co bardzo dziękuję, bo herbata po zajęciach musi być. I ploty. Była też degustacja nowego milkszejka na odchudzanie. Wypiłam, ale nie schudłam, więc to chyba jakaś lipa 😉 Jutro Duży nie idzie do szkoły, bo jest egzamin klas 6 i w szkole musi być spokój. Dla mnie to jeszcze lepiej, bo nie muszę wstawać wcześniej. W sumie do świąt Duży idzie do szkoły jeszcze tylko 3 razy. Środa jest dniem ostatnim, ale w poniedziałek jedziemy do znienawidzonej przychodni pulmonologicznej, więc Duży ma labę. Pozostaje piątek, wtorek i środa. A jutro mam spotkanie z pedagogiem i zastanawiam się czy będę musiała chłopaków ciągnąć ze sobą, czy M zdąży wrócić z pracy, żeby się nimi zająć (żebytylkowrócił, żebytylkowrócił, żebytylkowrócił…). Całe szczęście, że dzisiaj jedyne co jeszcze zrobię to opublikuję tę notkę i położę się do swojego bardzo niewygodnego łózka z beznadziejną deską ustawioną pod kątem pod głową, przez którą boli mnie cała szyja i kręgosłup, ale za to w fantastycznie miękkiej pościeli. Żebym tylko jeszcze wreszcie poczuła się lepiej… Dobranoc. Jeszcze raz dziękuję za wszystkie cudowne życzenia :))