-Maaaamo, kiedy ta szkoła się skończy? – Duży jest dziś mocno zrezygnowany.
– Za póltora roku. W 2020. – odpowiadam.
– To jeszcze dużo czasu. – stwierdza Duży. – Może nie będę już żył?
– Co Ty opowiadasz? – denerwuję się.
– No wiesz, przecież wszystko może się zdarzyć. Może zachoruję? A może potrąci mnie samochód?
W tonie Dużego wyczuwam nutkę prowokacji. Daję się ponieść.
– A może ja już nie będę żyła? Ale miałbyś luzy, co? – mam nadzieję, że Duży odpowie tak, jak bym tego chciała. Niestety..
– Miałbym ciężej. Musiałbym się dodatkowo zajmować Małym. – po chwili zastanowienia, uważam, że ta odpowiedź jest jednak lepsza od tej, której oczekiwałam.
– Ciekawe jak to jest nie żyć. Mógłbym leżeć i przez wieki nie robić nic. – ciągnie Duży.
Nie słucham już dalej. Rozmyślam co będzie, kiedy nas zabraknie. Przeraża mnie to i przerasta.