Dlaczego nie NI?

Dlaczego  „nie dla nauczania indywidualnego dla dzieci z ZA”? Kto z Was ma dziecko  ZA, ten wie, że prawdopodobnie  największym jego problemem są kontakty społeczne. Duży ma 16 lat. ZA ma zdiagnozowane od 3 lat i od tego czasu jest w terapii  w JiM. Robi postępy, nie mogę powiedzieć, że nie… Nawet zaczął mówić „dzień dobry” innym rodzicom  z KR w Łodzi. Jednak nikt nie wie, ile go to kosztuje wysiłku.. Popatrzyłam dziś na zdjęcie Agnieszki w Gazecie Wyborczej. Przeczytałam to, co powiedziała: „nie chcę aby mnie zmieniano. Nie chcę, aby lufziom przeszkadzała moja inność”… Duży uczył się przez 4 lata przedszkola i 8 lat szkoły podstawowej plus gimnazjum, z klasą. Miał ciężki start, bo nie umiał być między ludźmi, dostosować się, współgrać. W szkole podstawowej  był szykanowany przez kolegów i koleżanki z klasy. Raz nawet trzech uczniów napadło go pod szkołą, pobiło i obrzucało trawą. Doszło  do  sytuacji,  kiedy musiałam  zwołać zebranie z rodzicami uczniów, którzy znęcali się nad nim fizycznie i psychicznie, i zagrozić oddaniem sprawy na policję, i do sądu rodzinnego. W okresie dojrzewania, Duży bardzo się zmienił. Stał się agresywny, również słownie. Bałam się puszczać go samego autobusem do szkoły, bo pyskował ludziom i prowokował  awantury. Bałam się, że ktoś go pobije. Bałam  się wychodzić z nim do sklepu, czy na spacer, bo zaczepiał obcych ludzi i zwracał im uwagę, miałam wrażenie, że za chwilkę ktoś się na mnie rzuci  i mnie pobije za to, co Duży powiedział, zrobił, pokazał. W gimnazjum przeszliśmy gehennę. Duży przestał funkcjonować edukacyjnie a społecznie było coraz gorzej. Wciąż nam mówiono: „aspereger MUSI być uspołeczniany! MUSI być z rówieśnikami. MUSI się angażować w zadania, które  stawiają mu nauczyciele. MUSI nauczyć się pracować w grupie…” No super, tylko co zrobić jeśli im bardziej my mu narzucamy jaki on MUSI być, tym bardziej  on zapada się w sobie  i przestaje być sobą? Czy rzeczywiście MUSI? Przyszedł dla nas taki czas, że nie wiedzieliśmy już  co mamy zrobić, żeby go uratować przed samym sobą. Wtedy właśnie nauczyciele z gimnazjum powiedzieli mi: „Pani Kasiu, to jest chyba ta chwila, kiedy jednak powinniśmy ZARYZYKOWAĆ nauczanie indywidualne”. No i zaryzykowaliśmy. Po roku indywidualnego na terenie szkoły, Duży  jest innym człowiekiem. Uśmiecha się nawet czasami, ma zainteresowania, realizuje swoje plany. Ma kolegów, z którymi kontaktuje się na swoich warunkach i na swoich zasadach utrzymuje z nimi przyjazne stosunki. I to jest to. To był pierwszy rok, kiedy nie musiałam siedzieć z nim nad lekcjami, żeby przełożyć to, co jest napisane w książce, na język dla niego zrozumiały. Duży od września rozpoczyna naukę w technikum, w 1 klasie. Musieliśmy zmienić PPP. Złożyłam wniosek o NI i pierwsze słowa jakie usłyszałam od nowej pani psycholog, brzmiały: a nie próbowała pani go wrowadzić w grupę? Przecież on MUSI być uspołeczniany!” Otóż on się uspołecznia sam! Tak jak jemu pasuje. Nigdy w życiu już nie  powiem synowi, że ma zdobywać przyjaciół  za wszelką cenę, bo MUSI ich mieć! Dotarło  do mnie, że jedyne co w tej chwili powinniśmy zrobić, to pomóc mu w zdobyciu wykształcenia, żeby mógł iść do pracy i utrzymać się sam. Na szczęście Duży wybrał taki zawód, że może go wykonywać zarówno  w zespole jak i samodzielnie. W placówce lub w domu. Dajemy mu wybór. Dajemy mu wolność. Nie chcemy, żeby się zmieniał i wstydził za to, kim jest. Przyznano nam nauczanie indywidualne na 1 klasę technikum. W następnych latach również będziemy o to wnioskować. Bo on chce się uczyć, ale obecność innych osób mu to uniemożliwia. Nie jest w stanie skupić się na lekcji, kiedy ktoś na niego patrzy, mówi do niego, szepce za jego plecami. Chcemy, żeby nasz syn był wolny. Agnieszko, dziękuję Ci za te słowa, które skierowałaś do Franciszka. Wiem, że mówisz głosem wielu osób z ZA. Między innymi głosem mojego dziecka. Kochani, dajcie naszym Aspergerjaninom (nazwa wymyślona przez Dużego) wolność wyboru. Pozwólmy im być szczęśliwymi. I nie trzymajmy się sztywno tych ram, że Aspie MUSI! życzę Wam dobrej nocy, a wytrwałym gratuluję  dotarcia do końca postu. Buziaki!